Λουδοβίκος Βίτελσμπαχ

(Ludwig Wittelsbach). Όνομα τριών βασιλιάδων της Βαυαρίας. 1. Λ.Β. Α’ (1786 – 1868). Βασιλιάς της Βαυαρίας (1825-48) και πατέρας του πρώτου βασιλιά των Ελλήνων Όθωνα. Γιος του βασιλιά Μαξιμιλιανού Α’, υπηρέτησε στον στρατό του Ναπολέοντα Βοναπάρτη, παραμένοντας θερμός θιασώτης της αποδέσμευσης των Γερμανών από τους Γάλλους. Η κλίση του στην ποίηση και ο θαυμασμός του για τις καλές τέχνες αποτέλεσαν τα εναύσματα, ώστε, επωφελούμενος και από την ανάρρησή του στον θρόνο, να πραγματοποιήσει διάφορες επιδιώξεις του. Η βαθιά πίστη και καλλιέργειά του κινητοποίησαν το ενδιαφέρον του για την ίδρυση Καθολικού πανεπιστημίου. Ο Λ.Β. Α’ ήταν και φιλέλληνας, γι’ αυτό και αποδέχτηκε την ανάδειξη του γιου του Όθωνα σε βασιλιά των Ελλήνων. Πολλά δημόσια κτίρια που οικοδομήθηκαν στη διάρκεια της βασιλείας του στο Μόναχο είναι νεοκλασικού ελληνικού ρυθμού, όπως η Γλυπτοθήκη, η Πινακοθήκη, το Ωδείο κ.ά. Ως μονάρχης ήταν πολυδάπανος, γεγονός που ανησύχησε τους υπηκόους του, οι οποίοι ήδη δυσφορούσαν από την επιρροή που του ασκούσε η Ισπανίδα χορεύτρια Μαρία Ντολόρες (Λόλα Μόντες). Στις 20 Μαρτίου 1848 ο Λ.Β. Α’ αναγκάστηκε να παραιτηθεί και τον διαδέχτηκε ο γιος του Μαξιμιλιανός Β’. 2. Λ.Β. Β’ (1845 – 1886). Βασιλιάς της Βαυαρίας (1864-86). Ήταν πρωτότοκος γιος του Μαξιμιλιανού Β’. Δεν επέδειξε ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την πολιτική, γι’ αυτό και εμπιστεύτηκε τη διακυβέρνηση της χώρας του στους υπουργούς του. Ο Λ.Β. Β’, που υπήρξε θαυμαστής του Βάγκνερ, επιδόθηκε στην ανέγερση μεγαλοπρεπών οικοδομημάτων, τα οποία απηχούν την τέχνη του Λουδοβίκου ΙΔ’ και των γερμανικών θρύλων. Τέτοιου είδους οικοδόμημα είναι ο πύργος του Χορενχίμσε, απομίμηση των ανακτόρων των Βερσαλιών, καθώς και ένα κτίριο προορισμένο αποκλειστικά για παραστάσεις έργων του Βάγκνερ. Βασικό στοιχείο του χαρακτήρα του ήταν η μισανθρωπία, που ενισχύθηκε με την πάροδο του χρόνου, οδηγώντας τον σε σημείο να μη θέλει να αντικρίσει τους υπηρέτες του και να επικοινωνεί με τους υπουργούς του μέσω επιστολών. Οι ιατρικές εξετάσεις στις οποίες υποβλήθηκε κατέδειξαν ότι έπασχε από χρόνια παράνοια, γεγονός που ανάγκασε το οικογενειακό συμβούλιο να αναθέσει την αντιβασιλεία στον πρίγκιπα Λουιτπόλδο. Ο βασιλιάς υποχρεώθηκε να μείνει στον πύργο του Μπεργκ, αλλά την επομένη του εγκλεισμού του βρέθηκε πνιγμένος μαζί με τον γιατρό του στη λίμνη του Στάνμπεργκ. Ο θάνατος του Λ.Β. Β’ αποδόθηκε πιθανότατα σε αυτοκτονία. 3. Λ.Β. Γ’ (1845 – 1921). Βασιλιάς της Βαυαρίας (1913-18). Ήταν γιος του πρίγκιπα Λεοπόλδου και της Αυγουστίνας. Ο Λ.Β. Γ’ συμμετείχε στον αυστροπρωσικό πόλεμο του 1866, όπου πληγώθηκε, καθώς και στον Γαλλογερμανικό πόλεμο του 1870. Το 1901 εξελέγη καθηγητής της μηχανικής στην Ανωτέρα Τεχνική Σχολή, καθώς επίσης και καθηγητής της πολιτικής οικονομίας στο πανεπιστήμιο του Μονάχου. Στα πλαίσια της βασιλείας του διακρίθηκε για τη σύνεση και τις φιλελεύθερες αρχές του, ενώ εργάστηκε με ζήλο για την οικονομική πρόοδο της χώρας του, λαμβάνοντας μέτρα που στόχευαν στην ανάπτυξη της γεωργίας και στην πύκνωση της συγκοινωνίας. Το δημιουργικό έργο του Λ.Β. Γ’ ανέκοψε η έκρηξη του Α’ Παγκοσμίου πολέμου, μετά το τέλος του οποίου ακολούθησε την τύχη όλων των Γερμανών ηγεμόνων (εκθρονίστηκε και εκδιώχθηκε από τη Βαυαρία). Ο βασιλιάς Λουδοβίκος Α’ της Βαυαρίας.